کد مطلب:124748 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:194
قومیت حمراء
قومیت حمراء كه شكل گیری آنان به زمان حكومت داری امام علی علیه السلام بازگشت دارد، در زمان امام مجتبی علیه السلام قوت روز افزون حاصل نمودند. اینان طایفه مهاجری بودند كه در كوفه و اطراف آن و نیز بصره شكل گرفته بودند.تعداد آنها به هزاران می رسید و طبق
[ صفحه 137]
نقل شیخ رضی از طبری مردان مسلح آن به بیست هزار نفر می رسیده است. [1] .
اینان به تعبیر برخی نویسندگان مزد بگیر جنایت بودند در برابر درهم و دینار هر جنایتی را مرتكب می شدند! این طایفه تا آن مقدار موقعیت فراهم آورده بودند كه كوفه را به آنان نسبت می دادند. (كوفی الحمراء) همین نویسنده توان مند می نویسد اینان بیشترین نقش را در فتنه های بزرگی مانند فتنه سال 41 علیه امام حسن مجتبی علیه السلام و 61 علیه امام حسین علیه السلام به عهده داشتند [2] و در واقع گارد مسلح و مزدور «زیاد» بودند. در جنایاتی كه زیاد علیه شیعه مرتكب شد و هزاران را به قتل رسانید اینان ابزار دست وی بودند. [3] این گونه تشكل ها بهترین زمینه برای سیاست های معاویه می باشد؛ تا در فتنه های اجتماعی از آنان بهره كافی ببرد. اینان چماق سركوب عموم مردم بدست زیاد بودند، آن هم در حساسترین منطقه یعنی كوفه «عاصمه» حكومت علوی علیه السلام. زیاد توسط این قوم آن گونه خشونت حاكم ساخته بود، كه كسی توان و جرأت تخلف نداشت و در سایه خشونت امنیتی اجتماعی را به گونه ای مستقر ساخته بود كه هر كسی تخلف می نمود از دم تیغ زیاد كه به دست قومیت حمراء نهاده شده بود، می گذشت. طبری در مورد امنیتی كه زیاد بن ابیه مستقر ساخته بود می نگارد:
زیاد موفق به بكارگیری خشونت و استقرار حكومت معاویه و مطیع ساختن مردم و پیش قدم در جنایت بود. وی شمشیر آهیخت و تنها با گمان تخلف شخص را مجازات می نمود و اگر در مورد كسی
[ صفحه 138]
شبهه ای وجود داشت مجازات می شد. و مردم را آنگونه ترساند كه امنیت (خشونت) مستقر شد! به طوری كه اگر چیزی از دست كسی می افتاد كسی جرأت برداشتن آن را نداشت تا صاحبش برگردد و بردارد. و زنان آن گونه در امنیت بودند كه بدون بستن در خانه شب به استراحت می پرداختند. آن گونه خشونتی كه سابقه نداشته است. [4] .
این قومیت در به شهادت رساندن یاران علی و امام مجتبی علیهماالسلام همانند رشید و حجر بن عدی و... و كشتن شیعیان در عراق نقش اول را به عهده داشتند. تشكل این گروه آن هم بااین وسعت و با این روحیه خشونت و جهل نادانی خطر آفرین برای امنیت و سلامت جامعه خواهد بود. و بهترین ابزار دست سیاست های معاویه، در جهت آسیب رسانی به تشكل همسوی اهل بیت علیهم السلام می باشد.
[ صفحه 137]
نقل شیخ رضی از طبری مردان مسلح آن به بیست هزار نفر می رسیده است. [1] .
اینان به تعبیر برخی نویسندگان مزد بگیر جنایت بودند در برابر درهم و دینار هر جنایتی را مرتكب می شدند! این طایفه تا آن مقدار موقعیت فراهم آورده بودند كه كوفه را به آنان نسبت می دادند. (كوفی الحمراء) همین نویسنده توان مند می نویسد اینان بیشترین نقش را در فتنه های بزرگی مانند فتنه سال 41 علیه امام حسن مجتبی علیه السلام و 61 علیه امام حسین علیه السلام به عهده داشتند [2] و در واقع گارد مسلح و مزدور «زیاد» بودند. در جنایاتی كه زیاد علیه شیعه مرتكب شد و هزاران را به قتل رسانید اینان ابزار دست وی بودند. [3] این گونه تشكل ها بهترین زمینه برای سیاست های معاویه می باشد؛ تا در فتنه های اجتماعی از آنان بهره كافی ببرد. اینان چماق سركوب عموم مردم بدست زیاد بودند، آن هم در حساسترین منطقه یعنی كوفه «عاصمه» حكومت علوی علیه السلام. زیاد توسط این قوم آن گونه خشونت حاكم ساخته بود، كه كسی توان و جرأت تخلف نداشت و در سایه خشونت امنیتی اجتماعی را به گونه ای مستقر ساخته بود كه هر كسی تخلف می نمود از دم تیغ زیاد كه به دست قومیت حمراء نهاده شده بود، می گذشت. طبری در مورد امنیتی كه زیاد بن ابیه مستقر ساخته بود می نگارد:
زیاد موفق به بكارگیری خشونت و استقرار حكومت معاویه و مطیع ساختن مردم و پیش قدم در جنایت بود. وی شمشیر آهیخت و تنها با گمان تخلف شخص را مجازات می نمود و اگر در مورد كسی
[ صفحه 138]
شبهه ای وجود داشت مجازات می شد. و مردم را آنگونه ترساند كه امنیت (خشونت) مستقر شد! به طوری كه اگر چیزی از دست كسی می افتاد كسی جرأت برداشتن آن را نداشت تا صاحبش برگردد و بردارد. و زنان آن گونه در امنیت بودند كه بدون بستن در خانه شب به استراحت می پرداختند. آن گونه خشونتی كه سابقه نداشته است. [4] .
این قومیت در به شهادت رساندن یاران علی و امام مجتبی علیهماالسلام همانند رشید و حجر بن عدی و... و كشتن شیعیان در عراق نقش اول را به عهده داشتند. تشكل این گروه آن هم بااین وسعت و با این روحیه خشونت و جهل نادانی خطر آفرین برای امنیت و سلامت جامعه خواهد بود. و بهترین ابزار دست سیاست های معاویه، در جهت آسیب رسانی به تشكل همسوی اهل بیت علیهم السلام می باشد.
[1] همان ص 72.
[2] همان.
[3] همان.
[4] طبري،ج 4، ص 454.